میوه درخت پیامبربرگزیده (اسلام)، مروارید حیدر کرار، قطب آسمان بزرگواری،مرکز دایره ولایت، خورشید آسمان سعادت، دارنده گوی سبقت در میدان شهادت، سرور جوانان اهل بهشت، نور دیدگان اهل سنت، سید شهداء، پیشوای پرهیزگاران و نور دیدگان می باشد.
اسم: حسین بن علی بن ابی طالب کرم الله وجهه
لقب: (سرور جوانان اهل بهشت) و (شاخه گل پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم)
کنیه: اباعبدالله
ولادت: امام حسین(ع) در چهارمین سال از هجرت شریف نبوی به دنیا آمد. و تحت حمایت پدر و مادرش و تربیت جدش رسول خدا(ص) پرورش یافت و پرچم شرافت و بزرگواری را برافراشت و به قله‌های فضیلت و سعادت راه یافت و انوار جد او و پدرش (دروازه شهر علم) بر او آشکار گشت و به نهایت اهداف کمال و بردباری رسید
جایگاه: رسول خدا (ص)درباره وی می فرمایند: «آنها دو دسته گل من در بهشت هستند» یعنی حسن و حسین سرور جوانان اهل بهشت می باشند.
اوصاف: سرور ما حسن علیه السلام از لحاظ قد و قامت و چهره بسیار به رسول خدا شباهت داشت و سرور ما حسین علیه السلام (از لحاظ شباهت به پیامبر) پایین تر از آن بوده است.
کرامات: پیرمردی کهن سال از میان کسانی که در قتل حسین علیه السلام دست داشته، شنیده بود آن کس که در قتل امام حسین نقش داشته نمی‌میرد تا زمانی که به بلایی دچار شود. او گفت: من از کسانی هستم که شاهد قتل حسین بوده ام اما به بلا یا امر ناخوشایندی دچار نشده ام، پس به تعمیر چراغی پرداخت و در همان لحظه آتش زبانه کشید و او دچار بلا شد و شروع کرد به گفتن: آتش آتش تا از دنیا رفت. گفته شده که شخصی در قتل وی فقط حضور داشته، ناگهان نابینا گشته و درباره علت نابیناییش به بحث و جست و جو پرداخته اند.
بسنده از ابی عون روایت می کند که گفت: زمانیکه امام حسین به قصد سفر به مکه از مدینه خارج شد از کنار پسر بچه ای که در حال حفر چاه بود گذر کرد، (پسر) سوال کرد که پدرومادرم فدایت باد به کجا می روید؟ امام پاسخ داد: می خواهم به مکه بروم، و پیروانم را نیز در رفتن به آنجا ملزم کرده ام، پسر گفت: پدر و مادرم به فدایت، از خودت به ما سود برسان (اینجا بمان) و به سوی مردم مکه نرو، پس حسین علیه السلام نپذیرفت، پسر گفت: این چاهی که من حفر کرده ام امروز زمانی است که میتوانیم از آن آب برداریم، شما برای برکت آن برای ما در درگاه خداوند دعا کنید. حضرت فرمود: که اندکی آب را از چاه بیرون بیاور، مقداری آب با دلو بیرون آورد، امام از آن نوشید سپس مضمضه کرد، سپس آنرا به چاه برگرداند و آب چاه شیرین و فراوان گشت.
زندگانی: در جنگی که وی به شهادت رسید، امام و یارانش به شدت محاصره شده بودند اما بسیار از خود استقامت و پافشاری نشان دادند، در این هنگام امام شروع به رجز خوانی کردند و فرمودند: انا ابن علی الحبر من آل هاشـم
کفانی بهذا مفخراً حین افـخـر وجدی رسول الله أفضل من مشى و نحن سراج الله فی الناس نزهـرُ و فاطــمه أمی سـلاله أحــمد عمی یدعى ذا الجناحین جعفر وفینا کتاب الله انــزل صادقــاً و فیناالهدى والوحی والخیر یذکر؛ معنی شعر: « من فرزند علی دانشمند نیکوکار از خاندان بنی هاشم هستم که برای افتخارهمین برایم کافیست جد من رسول خدا از هر مخلوقی برتراست و ما چراغ خداوند در بین مردم هستیم که افروخته می شویم مادرم فاطمه از سلاله پیامبر می باشد و جعفر عمویم که ذوالجناحین (صاحب دو بال) خوانده می شود، کتاب خدا صادقانه در بین ما نازل گشت و هدایت و وحی و نیکی در بین ما بیان می شود.»
از ام سلمه روایت شده که گفت: رسول خدا(ص)روزی در خانه من نشسته بود و فرمود: کسی داخل نشود. منتظر گشتم تا اینکه حسین وارد شد، سپس صدای هق هق رسول الله را شنیدم که گریه می کرد، متوجه شدم که حسین در اتاق پیامبر است و پیامبر در حالی که گریه می‌کرد پیشانی حسین را لمس می کرد گفتم: به خدا سوگند که متوجه نشدم چه زمانی وارد شد. گفت:جبرئیل با ما در اتاق بود وبه من گفت: که آیا او را دوست داری؟ گفتم :آری در دنیا فقط او را دوست دارم، جبرئیل گفت: «امتت این پسر(حسین) را در سرزمینی به نام کربلا به قتل خواهند رساند»، و جبرئیل از خاک آن تناول کرد و آنرا به پیامبر که حسین را در آغوش داشت نشان داد فرمود: نام این سرزمین چیست؟ گفتند: کربلا، گفت: خدا و رسولش راست گفتند، براستی که (کربلا) درد و رنج می باشد.
از حضرت علی روایت شده که فرمود: « حسین را می‌کشند می دانم خاکی که در آن به قتل خواهد رسید نزدیک دو رود(بین النهرین) می باشد» طبرانی و اشخاص ثقه این حدیث را روایت کرده اند.
شهادت: امام حسین(ع) در روز عاشورا در واقعه مشهور الطف بعد از اینکه درس عمیقی در زمینه تمسک به حقیقت و عقیده به همه بشر داد، در راه خدا به شهادت رسید.