نمایش نوار ابزار

اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ (ع)

اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ (ع) راز و اﻟﮕﻮ 

حرم امام حسین علیه السلام - اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ (ع)

ﺷﮕﺮف ترین و ﺣﻤﺎﺳﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎ را ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ در اﻋﻤﺎق ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮی ﻛﻨﺪ و ﻛﺎش ﻛﻨﻴﻢ ﻧﻈﻴﺮش را ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ و ﺧﺮد ﺧﺮدﻣﻨﺪان و آﮔﺎﻫﺎن و ﻧﻮاﺑﻎ زﻣﺎن و زﻣﺎﻧﻪ از درک اﻳﻦ اﺣﺴﺎس و ﻓﺪاﻛﺎری، ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ و ﺳﺮﮔﺮدان اﺳﺖ!

ﻓﺪاﻛﺎرﻳﻰ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﺖ و ﺷﻬﺎﻣﺖ را در ﺧﻮد ﻋﺠﻴﻦ دارد و اﺳﻮه اﻋﺘﻼی ﻫﺪاﻳﺖ و دﻟﻴﺮی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺷﻬﺎدت ﺟﺮﻳﺎن و ﻣﻘﺪﺳﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﺖ، اﻣﺮی ﺟﺎودان، ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ روح وﻓﺎداری و ﻧﺴﺘﻮه ﺑﻮدن، ﺳﺘﻮدﮔﻰ و ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻰ اﺟﺪادی ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﻣﺒﺎرزان ﺣﻖ علیه ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮده اﻧﺪ.

اﻳﻦ ﺑﺎر ﻋﻠﻢ ﻛﻔﺎﻳﺖ و ﻫﺪاﻳﺘﮕﺮی اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﺑﺎ آﻣﻴﺰه روﺣﻴﻪ آزادﮔﻰ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮاﻫﻰ، در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ ﺑﺮﭘﺎداﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم و ﺧﺎﻃﺮه ﺟﺎنفشانی ﺧﻮد و ﻳﺎراﻧﺶ، (ﻛﺮﺑﻼ) ﻣﺘﺒﺮک ﮔﺸﺖ.

ﻛﺮﺑﻼ، ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮاﺑﺮی ﻧﻴﺮوی ﺣﻖ ﺑﺎ ﻧﺎﺣﻖ، ﻇﻬﻮر دﻟﻴﺮی دﻟﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻃﺎﻏﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﻃﻐﻴﺎﻧﮕﺮﻫﺎ و ﻓﺎﺳﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﻔﺴﺪان، راز و رﻣﻮز اﻳﻦ ﺟﺴﺎرت و ﻣﻬﺎرت ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ و ﻫﻤﻪ دﻟﻴﺮﻣﺮدان آن، در ﺑﺮاﺑﺮش ﺳﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺗﻮاﺿﻊ ﻓﺮود آوردﻧﺪ در ﮔﺮو اﺳﻮه و ﻗﺪوه ای اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ، رﻳﺤﺎﻧﻪ رﺳﻮل ﺧﺪا (ص) و آﻧﻜﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﺮاﻳﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻰ ﺗﺮ ﺑﻮد، (ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺒﻂ ) ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭘﻴﺎم آور ﺷﻬﺎدت ﺣﻖ ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ و دوﺳﺖ دار ﺷﺮاﻓﺖ و ارزش ﻣﻨﺪی اﻧﺴﺎﻧﻰ !

آری ﭘﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮای اﺟﻼل اﻳﻦ ﺟﻼل و ﺷﻜﻮه و اﺑﺮاز ﻫﻤﺮاﻫﻰ و اﻋﺘﺒﺎر از درس ﻫﺎی آن ﺑﺰرﮔﻮار از ﺧﺎﻧﺪان ﻧﺒﻮت و ﻧﻮاده ﮔﺮاﻣﻰ اﻛﺮم اﻛﺮاﻣﻴﻦ، ﺳﺮور ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﺣﻀﺮت محمد ﻣﺼﻄﻔﻰ (ص) ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺳﻮﮔﻮاری و ﺷﻌﺮ ﺧﻮاﻧﻰ و ذﻛﺮ دﻟﻴﺮﻳﻬﺎ و ﺟﺎن ﻓﺪاﻳﻰ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﮔﺮدد ﺗﺎ ﻫﻤﻮاره ﺣﻖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺮ ﺟﻬﻞ و ﻧﺎداﻧﻰ و ﺳﺘﻢ و ﻧﺎ ﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺗﺮ دارﻳﻢ.

 

ﭼﺮا ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻴﻦ (ع) در ﻛﺮﺑﻼ ؟

 

727784 811 - اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ (ع)

 

وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت محمد (ص) ﺟﺪ آن ﺑﺰرﮔﻮار ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺣﻤﺘﻪ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ و ﺳﺨﻦ و ﭘﻴﺎم ﺧﺪا رو در ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺎط ﺟﻬﺎن اﻧﺘﺸﺎر دﻫﺪ، اﻟﺒﺘﻪ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ، رﻓﻊ ﻇﻠﻢ و ﺟﻮر و ﺗﺒﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در دوره ﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ، ﺳﺘﻢ و ﻓﺴﺎد، اﻧﺪک اﻧﺪک ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ،ﺑﺮای ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آن و ﺑﺮای اﺣﻴﺎی ﻋﻈﻤﺖ ﻣﺴﻴﺮ ﺟﺪش و ﺑﺮﮔﺮدان ﺣﻖ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎن آن ﺣﺴﻴﻦ (ع) ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻮﻳﺎن، ﺣﻖ ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ، ﺑﻪ ﺳﻮی ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰ رود ﺗﺎ ﺑﺎ اﻫﻞ ﻇﻠﻢ و ﮔﻤﺮاﻫﺎن ﻧﺒﺮد ﻛﻨﺪ و ﺣﻖ را ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮده و ﺑﺎﻃﻞ را دﻓﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ، اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ای اﺳﺖ در اداﻣﻪ رﺳﺎﻟﺖ اﺳﻼﻣﻰ و ﺟﻬﺎد و ﻣﺒﺎرزه در ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺸﺮ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺑﺮاﺑﺮی ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮع ﻃﻐﻴﺎن و ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﮔﺮاﻳﻰ.

 

ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻴﻦ (ع) ﺳﻨﺒﻞ آزادﮔﻰ

 

ﻣﺒﺎرزه ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻴﻦ (ع) ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮد و ﻧﺠﺎت آن از دﺳﺖ ﻏﺎﺻﺒﺎن ﻧﺒﻮد، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮای ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺑﻨﺪﻫﺎی ﻇﻠﻢ و اﺳﺘﺒﺪاد او و ﮔﺸﺎدن درﻫﺎی ﺧﻴﺮ و روﺷﻨﺎﻳﻰ و ﺻﻠﺢ و ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎی ﺣﺮﻳﺖ و آزادی اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت او رﻫﺒﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎن آزادﮔﻰ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﺖ، اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻬﺎدت سید الشهدا و ﺗﻌﺪادی از ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺎﻛﺶ ﺟﺰ ﺑﻪ اراده اﻟﻬﻰ ﻧﺒﻮده و اﻳﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ او ﺑﻮده ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم را ﺑﻪ وی ارزاﻧﻰ داﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﻛﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺪ ﻗﺮب اﻟﻬﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﺮدد.

او ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﻴﺮوی ﻣﻌﻨﻮی و اﻟﻬﻰ و اﺳﺘﻤﺪاد از ﭘﺮﺗﻮ ﺟﺪ ﮔﺮاﻣﻰ (ع) دﺷﻤﻨﺎن و اﻫﻞ ﻇﻼﻟﺖ را ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮداﻧﺪ اﻣﺎ اﻳﻦ از ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺣﻖ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺳﻨﺒﻞ ﺟﻬﺎد و ﻣﺒﺎرزه در ﻣﺴﻴﺮ ﺣﻖ ﮔﺮدد.

( ﻟﻴﻘﺾ ﷲ اﻣﺮا ﻛﺎن ﻣﻔﻌﻮﻻ ) ﻳﻌﻨﻰ: ﺗﺎ اﻣﺮی را ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻧﻈﺮ دارد ﺑﻪ اﺟﺮا درآﻳﺪ.

ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻴﻦ (ع) ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻇﻠﻢ و ﻇﻐﻴﺎﮔﺮی ﻛﻪ ﻫﻴﭽﮕﺎه زﻣﺎﻧﻪ از آن دور ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ، ﺷﻤﻊ ﻓﺮوزاﻧﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ آن ﺑﻪ آن ﺗﺎﺑﺎن تر ﮔﺮدد، اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ، در ﻃﻮل ﻗﺮون و ﻧﺴﻞ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ، ﻛﻪ ﺑﺮای اﻋﺘﻼی ﻛﻠﻤﻪ ﺣﻖ و ﭘﻴﺮوزی ﺑﺮ ﻟﺸﮕﺮ ﻇﻠﻢ و ﺗﺠﺎوز ﻫﻤﻮاره اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﻳﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﺟﺰ ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻋﻤﻴﻖ و روﺣﻴﻪ ای ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﻧﺴﺘﻮه ﻋﻤﻠﻰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎﻣﻼن ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎﻫﻰ را ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﺮد ﮔﻮر ﻧﺸﺎﻧﺪ.

ﻣﺒﺎرک ﺑﺎد اﻳﻦ ﭘﻴﺮوزی ﺑﺮآن ﭘﺎره ﺗﻦ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل (ص) و ﭘﻴﺮوان ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﻃﻠﺐ و حق جویی اش.