شیخ عبدالقادر کسنزانی؛ فرزند شیخ عبدالکریم کسنزانی در سال ۱۸۶۷ میلادی متولد شدند
ایشان یکی از مجاهدین بزرگ زمان خودشان بودند؛ زمانی که ارتش بریتانیا در سال ۱۹۱۷ در جریان جنگ جهانی اول به عراق حمله کردند،
شیخ عبدالقادر کسنزانی فرمان جهت علیه نیروهای استعماری دادند و فرمانده ارتش بریتانیا چندین بار اعلام کردند که شیخ عبدالقادر مانع اصلی پیشروی ارتش در شمال عراق است.
با تلاش های زیاد، ارتش بریتانیا توانست بر شمال عراق مسلط شود، پس از آن ۱۰۰۰ سرباز برای حمله به روستا کربچینه
(محل اقامت شیخ عبدالقادر کسنزانی) فرستاد تا روستا را نابود کنند اما شیخ عبدالقادر، فرزندش شیخ حسین و دروایش را آموزش داد
تا با ارتش بریتانیا مبارزه کنند که این نبرد منجر شد که ارتش بریتانیا در این حمله شکست تحقیر آمیزی بخورد و مهمات و اسلحه آنان ضبط شود.
پس از این شکست تحقیرآمیز ارتش با ۲۰۰۰۰ سرباز و مزدور محلی به کربچینه حمله کرد و کربچینه را سوزاند، به لطف خداوند شیخ عبدالقادر
و خانواده اش در کوه بودند و آسیبی ندیدند، شیخ عبدالقادر به همراه خانواده خود به ایران مهاجرت کردند (مانند مهاجرت جد بزرگوارشان حضرت محمد ((ص)) )
ایشان به گسترش فرامین جدشان حضرت محمد (ص) و نور اسلام پرداختند، شیخ عبدالقادر به صبر،شکیبایی، بخشندگی و سخاوت
شناخته شده بودند و از یتیمان مراقبت می کردند.ایشان تا آخر عمر در ایران ساکن بودند و به ماموریت خود یعنی گسترش نور اسلام
پرداختند.
شیخ عبدالقادر نمونه واقعی انسان زاهد و پارسا بودند ایشان در جریان مهاجرت به ایران در روستایی ساکن شدند، روستا توسط شخصی
فئودال از مردمانش غصب شده بود و رضایت صاحبان روستا بر استفاده از اموال و سایر امکانات روستا مشخص نبود به همین خاطر ایشان نیز در طول اقامتشان در روستا از هیج یک از امکانات روستا استفاده نکردند و حتی برای آب آشامیدنی خود برف را آب کرده و مصرف می کردند.
شیخ عبدالقادر تا پایان عمرشان (سال ۱۹۲۱) در ایران زندگی کردند و به همین خاطر به ایشان شیخ مهاجر می گویند
حضرت عبدالقادر را پس از مرگشان بنا به وصیتشان در کربچینه (محل دفن پدرشان) به خاک سپردند.
