شیخ داود طائی ( قدس الله سره )

خورشید درخشان عرفان، سرآغاز انوار یقین برای ابهامات اسرار و رموز

اسم: داوود بن نصیر

لقب: طائی

کنیه: أبو سلیمان

مذهب: مذهب حنفی

طریقت: طریقت علیه

هم عصران او: یاران ابو حنیفه نعمان

محل سکونت: کوفه

زندگی: وی اندیشمند ربانی، و یکی از بزرگترین مشایخ طریقت علیه، و دوستدار اهل بیت بود، و بسیار از بزرگواری و کرامت‌های آنها سخن می‌گفت و مریدانش را تشویق می‌کرد تا به آنها اقتدا کنند و مجالس ذکر و علم داشت که صالحان و عالمان و طالبان راه حق به آنجا رفت‌ و‌ آمد می‌کردند و از دریای علوم او می‌نوشیدند و به سخنان نورانی‌اش گوش می‌کردند.

معروف کرخی در اواخر عصر خویش با وی دیدار کرد و فهمید که او با وجود اینکه سن کمی داشته و به تازگی به اسلام گرویده، به واسطه ی امام رضا، راهنمای علوی آن زمان، توانایی حمل اسرار طریقت را دارد، و با وجود سن کمی که داشته، حجتی غیر قابل مقایسه در عقیده دینی می باشد و بسیاری از علمای زمان به او احترام می گذاشتند، او اخلاق نبوی و انوار محمدی را از آباء و اجدادش به ارث برده بود.

کرامات: از کرامات او: گفت: زنی در همسایگی من که طاعت و عبادت چندان زیادی نداشت از دنیا رفت، به من گفته شد ای داود: در قبر این زن بنگر، این کار را کردم و در قبر نوری بزرگ و فرشهایی گسترده و تخت هایی والا مشاهده کردم. گفتم: چگونه مستحق این‌ها شده است؟ ندا داده شد، در سجده اش با ما مأنوس شد و ما در تنهایی‌اش با او مأنوس شدیم.

در روایتی آمده که شیخ داود مشغول خوردن نان بود که شخصی مسیحی از آنجا عبور کرد و شیخ داود تکه ای از آن نان به او عطا کرد، سپس به خانه باز آمد و نان خورد و با همسرش جماع کرد و خداوند متعال به او رزق وروزی بخشید و معروف کرخی را در رحم مادرش قرار داد.

وفات: در سال ۱۶۵هجری در حالی که در سجده بود وفات یافت.